‘Als ik zing, gaat voor mij de hemel open. Ik bied jou een golf aan van wat ik zie,
hoor en ervaar als een moment voor jou om op te bewegen.’

​

Bert is ‘net uit de puberteit’ zoals hij het zelf omschrijft. Omdat hij zijn ‘met puberale zoektocht’ naar eerlijkheid in het leven, de boosheid en teleurstelling daarover nog maar net heeft kunnen loslaten. Eigenlijk is hij 60 jaar. Zestig jaar levend van genade. Hij kijkt er naar uit te zijn zoals Henoch: ‘wandelend met de Heer en hij was niet meer’. Intussen voelt hij zich jonger, gezegend met een geest die Rust kent, en tegelijkertijd wordt hij gekenmerkt door een ziel waarin het chaotisch stormt. Al jaren schrijft Bert liedjes over Het Koninkrijk. Als een troubadour zingt en schrijft hij en speelt hij fluit, gitaar, concerti en trekharmonica om zijn woorden een weg te laten vinden naar het hart van mensen die luisteren. 

‘In zijn huis geen internet.’

Bert lokaliseren is lastig. In zijn kindertijd was hij al een vreemdeling en zijn herkomst kent te pijnlijke verhalen om te vertellen. In zijn leven is hij thuisloos geweest, verbleef hij op straat. Bert is vooral verbonden met de stad Utrecht, waar hij nu zijn eigen bed, woonkamer zonder bank en keukentje heeft. Je kunt Bert niet mailen of appen. In zijn huis geen internet. Wel is daar plek voor schatten en vondsten, ten toon gespreid aan zichzelf, als herinneringen aan wat hij ervoer of zag. Bert houdt ontzettend veel van de natuur.

‘Als je naar hem kijkt, zou hij zomaar Johannes de Doper kunnen zijn.’

Elke ochtend maakt Bert tijd voor aandacht met God, kleedt hij zich in lagen wollen kleding en drinkt hij bij het ontbijt thee met melk. De dagen komen en de dagen gaan. Geen omlijnd ritme, geen omlijnd bestaan. Bert herkent zich in Gideon die de opdracht krijgt sterk en moedig te blijven maar ook in Johannes de Doper, ‘een roepende in de woestijn’. En als je naar hem kijkt, zou hij zomaar een Johannes kunnen zijn, in zijn voorkomen met lange baard (“gewoon luiheid hoor,” zoals hij het omschrijft), zijn wat warrige haar en zijn sobere kleding. Een Johannes in zijn vervreemding van het leven hier, in zijn dwaasheid voor Jezus en in zijn zoeken naar woorden om harten tot inzicht te laten komen.  
Als je Bert in zijn ogen hebt gekeken, vergeet je de helderheid en bewogenheid die je daarin ziet niet snel. Hij spreekt soms raadselachtig en dan weer vol to the point. Je ziet de radars draaien als hij zoekt naar woorden en naar Ruach, de levensadem van de Geest, om die twee met elkaar te verbinden.

‘Bert is iemand die zoveel pijn heeft meegemaakt, dat wanneer hij Jezus niet had leren kennen hij er allang niet meer was geweest.’

Levend van een kleine uitkering, beheert hij samen met God zijn geld. Soms betekent dat tóch kiezen voor verwarming aanzetten in zijn kamertje, omdat God hem laat zien dat Hij hem dat gewoon gunt. Je zou Bert kunnen omschrijven als troubadour maar hij ziet zich ook als een psalmist. Omdat hij Jezus zoekt.  Vooral omdat Jezus hem gevonden heeft in de pijn van zijn leven. Over zichzelf zegt hij: “Bert is iemand die zoveel pijn heeft meegemaakt, dat wanneer Hij Jezus niet had leren kennen hij er allang niet meer was geweest. Jezus wil wonen bij de gebrokene van hart, als je dat ontdekt houd je van Hem en volg je Hem. Mensen zeggen: dan wordt je gezegend. Ik lees in Openbaring: ‘ Wie overwint en Mij navolgt tot het einde, zal ik macht geven over alle volken. Met een ijzeren herdersstaf zal hij hen hoeden, als aardewerken worden ze verbrijzeld’, en dat herken ik. Zodat Hij het kan doen in mijn leven. En dat is me zoveel waard.”